زهرا شمس‌احسان:
کودک را به قاعده‌ی کودکی‌اش محترم بدانیم
از دیرباز کودکی به‌عنوان دوره‌ی پرورش ویژگی‌ها و تثبیت شخصیت مورد توجه تمام ارکان تربیتی چه در ساحت دین و چه در ساحت مدرسه و خانواده بوده است و اساساً هر آنچه تعقل و تامل شده است، مربوط به رشد انسان است که قاعدتاً دوره‌ی طلایی آن، کودکی است.
در عصر حاضر کودکی به‌عنوان یک دوره منحصر به فرد و مستقل، بیش از هر زمان دیگری واجد اهمیت و نیازمند توجه است. در عصری که تعداد کودکان در خانواده کمتر شده و در برابر هجمه بی‌امان محتواهای گوناگون قرار دارند و از طرفی خانواده‌ها بیش‌ازپیش در خصوص فرزندان خود حساس و نگران هستند، وظیفه سیاست‌گذاران و دست‌اندرکاران بسیار سنگین است. در چنین شرایطی ارزیابی‌ها حاکی از کم‌کاری در قبال کودکان و نوجوانانمان است.
باید بتوانیم برای سنین مختلف کودکی و به فراخور دنیای امروز محتوا و فعالیت طراحی کنیم، شهر و عرصه‌های عمومی را برای مشارکت فعال آنها آماده سازیم و آنها را نسبت به ارزش‌های والای اجتماعی و فرهنگی خود مرتبط و متعهد گردانیم.
شهری که کودکان بتوانند در آن حضور داشته باشند، شهری است که تمامی ابعاد رشد را در بر می‌گیرد و عرصه‌ی اجتماعی به‌صورت خودجوش بخشی از مسیر تربیت کودکان است؛ لازم است در برنامه‌ریزی‌هایمان برخی ملاحظات را مد نظر قرار دهیم، چراکه واقعیت این است که فرزندانمان امروزه هیجان‌طلب‌تر و کنجکاوتر هستند و از همین رو نمی‌توان با ابزارهای تکراری و همیشگی با آنها ارتباط برقرار کرد و به نیازهای این نسل جدید به شکل غیرخلاقانه پاسخ داد. از طرفی امروزه موضوع جمعیت و فرزندآوری و ارزش‌های متناظر با آن نیز مسئله کلان کشور است که باید برای خانواده‌ها و کودکان برنامه داشته باشیم. در این میان نیازمند توجه ویژه به دوران بارداری و کودکی هستیم.
در مدیریت شهری باید به فکر توانمندسازی مادران در دوران بارداری باشیم و آنها را با مراقبت‌های دوران کودکی آشنا کنیم و آگاهی مادران را ارتقا دهیم. باید فضایی غنی از تجربه ایجاد کنیم که رشد همه‌جانبه شناختی، حسی و حرکتی در کودکان توأمان شکل گیرد و اختلالات و آسیب‌پذیری‌های احتمالی سریع‌تر شناسایی شده و خدمات به‌هنگام در دسترس قرار گیرد. راهی وجود ندارد بجز آن که به طینت و ماهیت کودکانمان احترام بگذاریم و کودک را به قاعده‌ی کودکی‌اش محترم بدانیم؛ فرصت آزمون و خطا در بافت حقیقی را به آنها بدهیم و حمایتگرانه، دلسوزانه و همراهانه آنان را وارد تصمیم‌گیری‌ها کنیم که شهر، محل رشد آنان شود؛ نه یک بی‌کران غیرقابل کنترل و مخاطره‌آمیز برای آنان.
